Καλεσμένη στην παρέα της «Ελένης» ήταν το μεσημέρι της Παρασκευής (27/5) η Λυδία Κονιόρδου.
Η κορυφαία τραγωδός του αρχαίου δράματος επέστρεψε φέτος στην τηλεόραση μετά από 34 χρόνια, πρωταγωνιστώντας στη «Γη της Ελιάς».
«Είχα κάνει κάποτε μία μικρή σειρά 12 επεισοδίων, ήταν εξαιρετική παραγωγή. Αλλά επί τρεις μήνες επειδή έκανα και θέατρο δεν έζησα, κόντεψα να πεθάνω από την κούραση. Τότε ορκίστηκα ότι δεν θα έκανα ποτέ ξανά ταυτόχρονα δύο δουλειές. Το θέατρο με κυνηγούσε συνέχεια, παρότι είχα ενδιαφέρουσες προτάσεις και για εκτός θεάτρου», είπε αρχικά για την αποχή της από την μικρή οθόνη.
Από το 1978 έως το 1987 ήταν μόνιμο μέλος του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν και έπαιξε ρόλους σε έργα του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, Γιώργου Λαζάνη και Μίμη Κουγιουμτζή.
Πήρε μέρος ως Κορυφαία του Χορού σε πολλά έργα του αρχαίου δράματος, ενώ έπαιξε την Αθηνά στις Ευμενίδες και την Κλυταιμνήστρα στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή και στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου.
«Ο Κάρολος Κουν ήταν ένας μεγάλος δάσκαλος για μένα. Έμεινα κοντά του για εννιά χρόνια και αισθάνθηκα πολύ τυχερή που με διάλεξε και με κράτησε στο θίασό του. Μου ήταν αδιανόητο να τον δώσω για να παίξω αλλού. Και μόνο που άκουγα την αναπνοή του αισθανόμουν ότι παίρνω υλικό για 10 ζωές στο θέατρο. Για μένα το θέατρο ήταν η φυσική επιλογή. Δεν υπήρχε καν η σκέψη να αφήσω αυτόν τον άνθρωπο», σχολίασε σχετικά.
Πώς λοιπόν πήρε την απόφαση να πει «ναι» στον ρόλο της Μαργαρίτας στην επιτυχημένη σειρά του MEGA;
«Η «Γη της Ελιάς» ήταν η στιγμή μου. Αισθάνθηκα ότι έχω κάνει μια διαδρομή στο θέατρο, ότι είμαι ευτυχής με τις συνεργασίες μου και ότι είναι η ώρα να ασχοληθώ με την κάμερα, που είναι ένας άλλος κόσμος. Σε μια συζήτηση το είπα σε συνεργάτες μου, το έμαθε ο Ανδρέας Γεωργίου και μου έκανε την πρόταση», αποκάλυψε.
Και πρόσθεσε: «Ο ρόλος μου με εκφράζει πολύ. Έχει πράγματα που τα λέω και εγώ στη ζωή μου. Αισθάνομαι ευτυχής που δουλεύω στη σειρά. Έχουμε γίνει πραγματικά μία οικογένεια. Αυτό οφείλεται στον Αντρέα και στον τρόπο που οργανώνει τους ανθρώπους γύρω του αλλά και στη Βάνα Δημητρίου με το σενάριο και τις πλοκές».
Η Λυδία Κονιόρδου από τις 5 Νοεμβρίου 2016 έως τις 29 Αυγούστου 2018 ήταν υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Μιλώντας για την απόφασή της να ασχοληθεί με την πολιτική, ανέφερε: «Η πολιτική έτυχε. Ήταν βέβαια επιλογή μου. Είμαι συνειδητοποιημένη σαν πολίτης από πολύ μικρή ηλικία. Μεγάλωσα με το αίσθημα του δίκαιου. Ήθελα να τάσσομαι υπέρ της δικαιοσύνης για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Είμαι και της γενιάς του Πολυτεχνείου, όπου εκεί διαμορφώθηκα συνειδησιακά. Όλη αυτή η σειρά των εμπειριών με διαμόρφωσαν πολιτικά και έτσι όταν ήρθε η πρόταση την αποδέχτηκα».
«Χαίρομαι για τα δύο χρόνια που έμεινα και πρόλαβα με συνεργάτες να κάνουμε πράγματα και να μείνουν. Πράγματα που είναι για το καλό των καλλιτεχνών», σημείωσε επίσης επί του θέματος.
Σε ερώτηση αν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να μπουν στην πολιτική, αποκρίθηκε: «Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Εγώ ένιωθα ότι αναζητώ, πέρα από πολιτικά πιστεύω, τα θετικά πράγματα στον καθένα και ποιο είναι το καλό κομμάτι της ψυχής του για να κάνουμε πράγματα μαζί».
Στη συνέχεια, η ηθοποιός γύρισε τον χρόνο πίσω και στα χρόνια που μεγάλωσε στη Κηφισιά.
«Όταν έβγαλα το πρώτο μου μεροκάματο από τον Κουν έφυγα από το σπίτι μου και έπιασα το πρώτο μου σπίτι στα Εξάρχεια. Τα πρώτα μου έπιπλα ήταν πράγματα που έβρισκα από τον δρόμο. Εκεί έζησα 15 χρόνια», εξομολογήθηκε.
Και τόνισε ότι έχει δουλέψει και στο εξωτερικό. «Αμερική, Παρίσι, Λονδίνο αλλά αισθάνομαι ότι στο θέατρο μόνο όταν μιλάς την γλώσσα σου έχεις την αμεσότητα και την επικοινωνία που χρειάζεται».
«Ήταν τόσο ωραίο να παίζεις στα χωριά της Ελλάδας. Παίζαμε σε πλατείες, αλάνες, σχολεία. Αυτό για έμενα είχε τόση συγκίνηση. Καλή η Επίδαυρος αλλά τη συγκίνηση που ένιωθα στα χωριά δεν θα τη ξεχάσω ποτέ», είπε.
Τέλος, για τους ξένους που έρχονται από άλλες χώρες και παρακολουθούν παραστάσεις ενώ δεν γνωρίζουν τη γλώσσα, σημείωσε: «Τώρα πια υπάρχουν οι υπέρτιτλοι και είναι πιο εύκολο. Ο λόγος είναι σημαντικός αλλά το θέατρο δεν είναι μόνο λόγος. Είναι μέρος της εμπειρίας της θεατρικής».
«Αυτό που νιώθεις στο θέατρο, ειδικά σε μεγάλες παραστάσεις, νιώθεις την ενέργεια από τις κινήσεις. Από αυτό που εκρήγνυται πάνω στην σκηνή, από τις μορφές. Αν αυτές έχουν δύναμη παίρνεις το μέρος του νοήματος και χωρίς να καταλαβαίνεις απολύτως. Αν έχεις μπει και στον κόπο να διαβάσεις την ιστορία πριν ξεκινήσει το έργο καταλαβαίνεις πολλά», υπογράμμισε.
