Με τη συζήτηση για την πυρκαγιά στο Μάτι να παραμένει ανοιχτή, αβίαστα το μυαλό επιστρέφει στο δράμα των ανθρώπων που βρέθηκαν μέσα σε εκείνη την πύρινη κόλαση.
Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία στο Μega μιας γυναίκας που κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή, αφού παρέμεινε μήνες στην εντατική.
«Είμαι η πιο βαριά επιζήσασα πήγα στο νοσοκομείο 23 Ιουλίου και βγήκα τον Δεκέμβριο του ‘19».
Είναι η γυναίκα που νίκησε τον θάνατο. 1,5 χρόνο από νοσοκομείο σε νοσοκομείο. Θριάσιο, Λάτσιο, Ευαγγελισμό. Χειρουργεία, πόνος, παραισθήσεις. Και τώρα με μια απίστευτη ηρεμία στη φωνή, η κ. Πηνελόπη διηγείται όσα έζησε από την πλευρά του νικητή. Στο σπίτι της στο Κόκκινο λιμανάκι, στο Μάτι.
«Έκανα εφτά πλαστικές εγχειρήσεις. είχα πάθει οκτώ σηψαιμικά σοκ κατά τη διάρκεια των οποίων έχασα τους νεφρούς μου μετά από την πολλή αντιβίωση έχασα μέρος ακοής μου και υποθυρεοειδισμό. τέσσερις μήνες ήμουνα στην εντατική του Θριασίου», αναφέρει η ίδια.
«Επειδή έπαιρνα μορφίνη είχα παραισθήσεις έπλαθα ιστορίες δικές μου. Νόμιζα ότι είχα πέσει θύμα απαγωγής», συνεχίζει.
Όπως αναφέρει, ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε να τα παρατήσει.
«Ούτε μια στιγμή. Εγώ αποφάσισα ότι θα περπατήσω, και θα περπατήσω καλά, και το κατάφερα με κόπο και αγώνα δεν ήταν απλά τα πράγματα. Είχα πολλή επιμονή. Είμαι πολύ δυναμικός χαρακτήρας, είμαι από μικρή έτσι δεν τα παρατάω».
Κάποιοι πρόλαβαν να την βάλουν στην λίστα των θυμάτων της φονικής πυρκαγιάς. Η ίδια τους διέψευσε.
«Με είχανε ότι θα πεθάνω ότι θα κατέληγα και μάλιστα το έλεγαν στον αδερφό μου “άφησε την να καταλήξει σε δύο μέρες θα καταλήξει” και εκείνος έλεγε “όχι θέλω να της δώσω άλλη μία ευκαιρία” και έτσι επέζησα».
Ο εφιάλτης που πέρασε την έκανε να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.
«Πολύ. Μετά από αυτό έχω αλλάξει εντελώς θεώρηση για τη ζωή, βλέπω τη μέρα με τη μέρα, χαίρομαι που ξυπνάω, χαίρομαι που να βλέπω τα λουλούδια του κήπου μου, χαίρομαι να έχω τους φίλους μου τους συγγενείς μου. Όσο είσαι πιο νέος δεν τα σκέφτεσαι αυτά γιατί νομίζεις ότι ο θάνατος είναι μακριά. Εγώ έφτασα στο χείλος του γκρεμού ήμουνα πολύ λίγο από το θάνατο και έμαθα να εκτιμώ τη ζωή και δεν μοιρολατρώ, δεν μ’ αρέσει να κλαίγομαι. Τους πόνους τους κρατάω για μένα και για τους γιατρούς».
Η ανοιχτή πόρτα ενός φιλικού σπιτιού έμοιαζε αρχικά με δίοδο σωτηρίας για την κυρία Πηνελόπη Κωνσταντάκη. Έμελλε όμως να είναι το κολαστήριό της.
«Φορούσα βερμούδα και μία μπλουζίτσα αμάνικη. Ήταν τόσο έντονο το αίσθημα της επιβίωσης», θυμάται.
Μοναδικό αίτημα για της κυρία Πηνελόπη, για τους συγγενείς των 102 θυμάτων, για τους εγκαυματίες, για όσους δεν έχουν επιστρέψει ακόμα στα σπίτια τους και για όσους η εικόνες της 23ης Ιουλίου επιστρέφουν κάθε φορά που κλείνουν τα μάτια, η δικαίωση.
«Θέλω να βρω το δίκιο μου. Γιατί δεν είναι δυνατόν. Εγώ είμαι ένας ήμουν ένας υγιής άνθρωπος και μέσα σε ένα απόγευμα έχασα τα πάντα. Σε ένα απόγευμα μέσα σε μία μιάμιση ώρα άλλοι έχασαν τη ζωή τους, ξεκληρίστηκαν οικογένειες, εγώ βασανίζομαι και βασανίστηκα αλλά έχω την τύχη να ζω».
