Το τελευταίο αντίο στην αδικοχαμένη Καρολάιν γράφεται με τρόπο σπαρακτικό.
Με δάκρυα στα μάτια και σκέψεις βασανιστικές στο μυαλό τους, ο σύζυγος, οι στενοί του συγγενείς και πολλοί από εκείνους που γνώρισαν στην Αλόννησο την 20χρονη μητέρα, προσπαθούν να κρατηθούν όρθιοι για να ανέβουν ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί το δικό τους Γολγοθά. Η κάθε εικόνα από νωρίς το πρωί προκαλεί συγκίνηση.
Η άφιξη του 32χρονου συζύγου με ελικόπτερο αγκαλιά με την κορούλα του… τα βήματα της μητέρα της στο πλοίο, που τη μετέφερε από τον Βόλο στην Αλόννησο… η οδύνη στα πρόσωπα των στενών συγγενών της στο κατάστρωμα, με τους γονείς του πιλότου να παραμένουν δίπλα στη μητέρα της Καρολάιν καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού… και στο λιμάνι του νησιού, με τα σπαρακτικά δάκρυα συγγενών και οικογενειακών φίλων, να κάνουν το κλίμα ακόμα πιο βαρύ.
Στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, στη χώρα του νησιού, πρόσωπα θλιμμένα και ο πόνος την περισσότερη ώρα βουβός. H σύντομη ζωή της Καρολάιν ξετυλίγεται σαν φιλμ κινηματογραφικής ταινίας, σε όλα τα πηγαδάκια που δημιουργούνται.
Όλοι διακατέχονται από τα ίδια συναισθήματα. Πόνος για τη ζωή που χάθηκε συγκίνηση για το αγγελούδι που έμεινε ορφανό και οργή για τους στυγνούς δολοφόνους που έβαλαν την υπογραφή τους, σε ένα από τα πιο στυγερά εγκλήματα των τελευταίων χρόνων.
Στο στεφάνι του συζύγου της, γραμμένο και το όνομα της μικρής κορούλας τους. Δίπλα λίγα λουλούδια από συμμαθητές και τη διεύθυνση του σχολείου που πήγαινε. Όλοι στα μαύρα, δακρυσμένοι, σε ένα νησί που παραμένει συγκλονισμένο από το μεγάλο κακό.
Αυτά τα δύσκολα λεπτά, όλοι στέκονται και περιμένουν για να αφήσουν λίγα λουλούδια κοντά στο φέρετρο. Στον επικήδειο της διευθύντριας του σχολείου της, συνοψίζονται όλα όσα ήθελαν να πουν για την Καρολάιν, οι περισσότεροι που την έζησαν.
Λόγια παρηγοριάς για τον σύζυγο της Καρολάιν που επέζησε στη ληστεία μετά φόνου, ήταν αδύνατον να ειπωθούν. Το μεσημέρι την ώρα που η σορός της γυναίκας του έφτανε στο λιμάνι της Αλοννήσου, ο ίδιος βρισκόταν μέσα στο ελικόπτερο που βλέπουμε. Ένας φόρος τιμής στη γυναίκα της ζωής του.
Λίγα λεπτά αργότερα, μπροστά στις κάμερες εκτυλίσσονταν σκηνές που συμπύκνωναν περισσότερο από όλες τις υπόλοιπες τα όσα άφησε πίσω, το μίσος των δραστών. Έναν πατέρα στα μαύρα να κρατάει σφιχτά στην αγκαλιά τη μόλις 11 μηνών κορούλα του, στο ελικοδρόμιο του νησιού. Ένα αγγελούδι που οι δολοφόνοι καταδίκασαν να μεγαλώσει χωρίς τη στοργή και το χάδι της μητέρας του.
Κοντά του στενοί συγγενείς που τα τελευταία χρόνια έβλεπαν και έζησαν την ευτυχία του, στο πλευρό της Καρολάιν. Της γυναίκας που τον έκανε πατέρα και ήταν όπως τους έλεγε το νόημα της ζωής του.
Το τελευταίο ταξίδι της αδικοχαμένης Καρολάιν, ξεκίνησε λίγο πριν από τις 08.00 το πρωί από το λιμάνι του Βόλου. Εκεί η μητέρα της, υποβασταζόμενη από στενό συγγενή της, έκανε τα πιο δύσκολα βήματα της ζωής της., καθώς έμπαινε στο πλοίο που μετέφερε το φέρετρο της κόρης της. Αμίλητη και ανέκφραστη, είχε αρχίσει να ζει, την πιο δύσκολη μέρα, στο ανείπωτο δράμα της.
Στο κατάστρωμα του πλοίου, οι γονείς του πιλότου να κοιτούν μαζί της το γαλάζιο της θάλασσας, χαμένοι σε σκέψεις βασανιστικές. Σε ένα ταξίδι μαρτυρικό που λίγες ώρες μετά ολοκληρώνεται με την άφιξη στο νησί της Αλοννήσου.
Στο λιμάνι συγγενείς και οικογενειακοί φίλοι είναι αδύνατον να κρύψουν τη θλίψη τους
Όλοι μαζί ανηφορίζουν για την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, για να πουν το δικό τους τελευταίο αντίο στην Καρολάιν. Τη χαμογελαστή μητέρα που έφυγε από κοντά τους, τόσο πρόωρα και άδικα…
