Ιστορίες ανθρώπινου δράματος που τις αφηγούνται οι πρωταγωνιστές τους συγκλονίζουν. Ένα κορίτσι 12 ετών που βρίσκεται στη Λέσβο, εξιστορεί όσα έχει ζήσει.
«Δεν έχω συναισθήματα»
«Δεν έχω συναισθήματα, νιώθω άσχημα».
Εικόνες που ισοδυναμούν με ντροπή της ανθρωπότητας αντικρίζει κανείς στους δρόμους της Λέσβου, κυρίως όταν τολμά να κοιτάξει στα μάτια τα χιλιάδες ταλαιπωρημένα παιδιά που βίωσαν πρώτα τον πόλεμο και τη φυγή, και τώρα ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες αντιμέτωπα με μια σκληρή πραγματικότητα.
Μωρά ημερών τυλιγμένα σε κουβέρτες που προσπαθούν να ζεσταθούν από τη μητρική αγκαλιά. Παιδιά που κοιμούνται, που τρώνε και που παίζουν στον ίδιο χώρο, στον δρόμο. Για ένα ακόμη βράδυ, οι εικόνες από τα ανήλικα προσφυγόπουλα στη Μόρια «ραγίζουν» καρδιές.
Με τα μπιμπερό στα χέρια πίνουν το γάλα τους, κοιτώντας με απορία το ένα το άλλο. Τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά φτιάχνουν αυτοσχέδια παιχνίδια από καφάσια για να παίξουν με τα μικρότερα αδελφάκια τους.
«Θέλω ελευθερία»
Να περάσει στην Ευρώπη και να νιώσει ελεύθερη είναι η επιθυμία της 12χρονης Ζαχρό που έφτασε στη Μυτιλήνη από το Αφγανιστάν, μαζί με την οικογένειά της.
«Είμαι από το Αφγανιστάν. Είμαι εδώ έντεκα μήνες. Θέλω ελευθερία. Είμαστε έξι άτομα στην οικογένεια. Θα ήθελα να πάω στην Ευρώπη».
Όσο για το που κοιμάται τέσσερις νύχτες τώρα; Η απάντηση και πάλι ίδια.
«Κοιμάμαι στον δρόμο».
«Δύσκολες συνθήκες»
Ένας πατέρας περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Η απόγνωση «ζωγραφισμένη» στο πρόσωπό του.
«Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες. Δεν έχω νερό, δεν έχω τουαλέτα».
Εικόνες αποκαρδιωτικές, συνθήκες τραγικές, η αγάπη όμως υπάρχει ακόμη και όταν η ζωή δείχνει το πιο σκληρό πρόσωπό της, ένα αδελφικό φιλί δίνει το κρυφό κουράγιο για να αντέξουν ακόμη μια μέρα την απανθρωπιά αυτού του κόσμου.
