Ο επίτιμος πρόεδρος Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Ν/Α Αττικής, Γιώργος Καλλιακμάνης ήταν καλεσμένος σήμερα στο Buongiorno.
Ο πρώην αστυνομικός μίλησε για την ζωή του.
«Προέρχομαι από μία δεμένη οικογένεια. Πολύ καλοί άνθρωποι οι γονείς μου, η μητέρα μου ζει. Πάντα είχε την πόρτα της ανοιχτή, και κάθε τέτοιες μέρες αλλά και το Πάσχα, μοίραζε φαγητό στον κόσμο – γιατί πιο πολύ αυτό ζητούσαν – και το θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά. Τους έβαζε μέσα στο σπίτι και τους έδινε ένα πιάτο φαΐ. Χρήματα δεν είχε να δώσει αλλά ένα πιάτο φαγητό πάντα είχε. Είναι πολύ μεγάλη πλέον σε ηλικία και δεν με βλέπει στην τηλεόραση. Είμαι συμβιβασμένος με τον θάνατο, έχω δει πολλά στη ζωή μου», είπε αρχικά.
Για την ζωή του και τα επαγγέλματα που έκανε ανέφερε: «Η ζωή μου είναι μία περιπέτεια. Ζω αυτή την περιπέτεια εδώ και πολλά χρόνια, από μικρό παιδί. Μου έκανε καλό που ήμουν φτωχό παιδί όταν πρωτοέφυγα από το Αγρίνιο, σκεφτόμουν ότι εάν ήταν διαφορετικά τα πράγματα, ίσως να μην πάλευα τόσο πολύ όπως πάλεψα, και να μην κέρδιζα όσα πράγματα έχω κερδίσει. Και έχω κερδίσει πράγματα, οι δυσκολίες με έκαναν δυνατό και αυτά που έζησα, θα τα ξαναζούσα. Έκανα πολλά πράγματα στη ζωή μου και επαγγελματικά και προσωπικά είμαι γεμάτος. Δεν έχω πολλά χρήματα αλλά νιώθω πολύ πλούσιος, γιατί έχω «κάνει» φτωχός. Η οικογένειά μου ήταν πάντοτε αξιοπρεπής. Έχω κάνει πολλές δουλειές. Έχω δουλέψει σε ταξί, σε φορτηγό και άλλα, και μετά στη αστυνομία».
Για την ιδιότητα του αστυνομικού ο Γιώργος Καλλιακμάνης υπογράμμισε: «Όταν έχεις δουλέψει σκληρά, μετά κάπου λες να κάνω κάτι «πιο ήπιο». Για μένα η αστυνομία ήταν κάτι «πιο ήπιο». Είχα πάντα δουλειά δεν είχα ανασφάλεια σε αυτό. Για μένα η αστυνομία ήταν «νηπιαγωγείο» σε σχέση με την δουλειά του οδηγού ταξί. Ήμουν 29 χρόνια στην αστυνομία. Ασχολήθηκα με την διερεύνηση ή μη των διαβατηρίων, σε τμήμα για την παράνομη μετανάστευση και για την εμπορία ανθρώπων. Έχω κάνει τα πάντα στην αστυνομία. Ξεκίνησα από αστυφύλακας και έγινα αξιωματικός. Δεν νιώθω δημοσιογράφος. Η εμπειρία της ζωής μου έχει να κάνει με το επάγγελμά μου. Ο κόσμος είναι αυτός που κρίνει αν τα λέω σωστά. Το θέμα είναι και κάποιοι δημοσιογράφοι να μην νιώθουν αστυνομικοί. Καλό είναι να βγουν και έξω και να πάρουν το μικρόφωνο και να κάνουν και την δουλειά του ρεπόρτερ. Με ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος. Μπορώ άνετα άμα θέλω να ασχοληθώ με την δημοσιογραφία ή την επιχειρηματικότητα. Δεν θα ξαναγυρνούσα στην αστυνομία. Μπορώ να ασχοληθώ με την έρευνα ιδιωτικά».
Για την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ:
«Με κατηγόρησαν ότι κράτησα μικρόφωνο. Εγώ δεν είμαι στην ΕΣΗΕΑ. Το μικρόφωνο είναι ένα εργαλείο που μεταδίδει τον ήχο. Πώς θα μεταδοθεί ο ήχος διαφορετικά; Έχει διαφορά εάν βάλω το μικρόφωνο στο πέτο ή αν θα το κρατάω. Ας τα κρατάνε τα μικρόφωνα αυτοί που δεν έχουν σπουδάσει δημοσιογραφία, άλλοι έχουν σπουδάσει άλλοι όχι. δεν με ενδιαφέρει αυτό. Εμένα με καλούν για περιστατικά που αφορούν στην εγκληματικότητα. Ποιον να καλέσουν, τον μανάβη; Μου αρέσει το κομμάτι του ότι μου «επιτίθεται» αλλά δεν θα απαντήσω, προχωράω την ζωή μου»
