Καλεσμένος στην παρέα του «Χαμογέλα και Πάλι» ήταν ο Ιωάννης Παπαζήσης.
Ο αγαπημένος ηθοποιός αποκάλυψε πως φέρνει τύχη και πολλές φορές τον έχουν χρησιμοποιήσει ως… ποδαρικό.
«Είμαι γουρλής, έτσι λένε. Νιώθω τυχερός που βρίσκομαι σήμερα σε αυτό το σημείο», είπε.
Όπως είπε ο ίδιος, η φετινή χρονιά για εκείνον χαρακτηρίστηκε από ανακατατάξεις και έντονες αναζητήσεις.
«Στη ζωή μου είμαι σε μία φάση που δεν ικανοποιούμαι και από τον εαυτό μου και το κοινωνικό μου περιβάλλον. Είμαι σε φάση ανακατατάξεων και αποφάσεων στη ζωή μου, γιατί νομίζω ότι βρίσκομαι στο αντίο της νιότης μου. Είμαι στη φάση του τι θα ήθελα να κάνω, τι πραγματικά πιστεύω… Είμαι σε πολύ έντονη αναζήτηση».
«Θα ήθελα να μπορέσω να δώσω στη δουλειά μου τη δική μου ταυτότητα. Στα προσωπικά μου θα ήθελα να μπορέσω να αγαπήσω και να αγαπηθώ σε πολύ μεγάλο βάθος. Νιώθω ότι έχω μεγάλο όγκο αγάπης να δώσω. Κοινωνικά, να μην περικλείομαι από ένα πράγμα που δεν με εκφράζει πλέον, να μην καταντήσω να γίνω ένα στερεότυπο της εποχής. Είμαστε σε μία εποχή που δεν με ικανοποιεί και νομίζω δεν ικανοποιεί κανέναν μας».
Ο Ιωάννης Παπαζήσης δήλωσε πως δεν φοβάται την κριτική, ενώ αναφέρθηκε σε συναδέλφους του που θαυμάζει.
«Ο Γιάννης Μπέζος, θυμάμαι πριν από 15 χρόνια, για τη δική του ανάγκη, μίλησε πολύ ανοιχτά για θέματα πιο κοινωνικά. Αυτοί οι άνθρωποι έγιναν λίγο τζιζ. Τελικά, φτάσαμε στο 2025 για να πούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν μπροστά από την εποχή τους. Ο Ρένος Χαραλαμπίδης λέει σπουδαία πράγματα και απομονώνεται. Η απομόνωση της προσωπικότητας έχει πολύ ενδιαφέρον για μένα κι έχω μεγάλη ανάγκη να το εξερευνήσω αυτό».
«Στα 39 μου κατάλαβα ότι…»
«Μέχρι τα 39 μου έλεγα ότι ερωτεύτηκα μέχρι θανάτου, μέχρι τέλους. Τελικά στα 39 μου κατάλαβα ότι δεν είχα ερωτευτεί ποτέ μάλλον. Μάλλον δεν το είχα ζήσει. Νιώθω ότι το πηγάδι δεν έχει στερέψει. Κάτι παραπάνω υπάρχει. Το βιώνω μέσα στη σχέση μου (σ.σ.: με την Αναστασία Παντούση). Την ερωτεύτηκα, την αγάπησα, περάσαμε ωραία και καλά. Μία στιγμή θυμάμαι σε ένα μεγάλο ταξίδι που κάναμε που ήταν τόσο μαγικά, που έχουμε να δώσουμε κι άλλο από αγάπη», είπε.
«Ήμασταν έρμαια στην κάθε τρέλα του σκηνοθέτη»
Όπως αποκάλυψε, ο ηθοποιός λατρεύει τα ταξίδια και τα βιβλία, ιδιαίτερα εκείνα που αφορούν την αστροφυσική.
«Θα ήθελα, αν είχα τη δυνατότητα, να πάω στην τελευταία ημέρα πριν πεθάνω και να πω ‘παιδιά, μην με ξαναπαίξετε ποτέ’. Δεν βρίσκω τον λόγο να γίνει αυτό, ενώ δεν βρίσκομαι εκεί», είπε.
Με αφορμή την παράσταση «Αλεξάνδρεια» στο θέατρο Παλλάς, στην οποία και πρωταγωνιστεί, είπε:
«Ποτέ δεν ήμουν τόσο χαρούμενος σε μία παράσταση σε ένα θεατρικό χειμώνα. Μιλάμε για μία καλά δομημένη παράσταση που έχει στήσει ο Φωκάς Ευαγγελινός και ένας ωραίος θίασος».
«Έχω έναν ρόλο που δεν είναι τόσο κουραστικός και το γεύομαι αυτό. Είναι ωραίο να πηγαίνεις σε ένα θέατρο που κάθε μέρα είναι τόσο γεμάτο και έχεις αυτή την ανταπόκριση από τον κόσμο».
«Ο Φωκάς Ευαγγελινός μου είπε ‘θέλω να περάσουμε έναν χειμώνα χωρίς τοξικότητα’. Στο θέατρο τόσα χρόνια που είμαι δεν το έχω ζήσει αυτό. Το θέατρο είναι ένα σκληρό σπορ τοξικότητας. Στη δική μου γενιά, θα το πω λαϊκά, έπεφτε ξύλο. Ήμασταν έρμαια της κάθε τρέλας του σκηνοθέτη, με υποχρέωσή σου να είσαι πάντα εκεί, παρών, και ότι πρέπει να υποστείς αυτό το πράγμα, γιατί έτσι είναι η τέχνη. Τα έχω βιώσει αυτά τα πράγματα».
«Στο #MeToo περιμένω ακόμα να δω τα αποτελέσματα. Δεν φτάσαμε ακόμα στον στόχο που είχε. Είναι πολύ καλή αρχή, άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου για την κακοποίηση, αλλά αυτό πρέπει να βρει ένα στόχο και να μη γίνεται τόσο μεμονωμένα».
«Έχω φύγει από παράσταση μία φορά, γιατί τότε δεν ήταν τοξικότητα στο μυαλό μου, αλλά μία συμπεριφορά που δεν μπορούσα να δεχτώ εγώ. Σήμερα έχει πάρει τη μορφή της τοξικότητας. Μία ακόμα φορά αντέδρασα. Δεν είμαι καλός στο να μπορώ να συγκρατήσω το δίκαιο που με διακατέχει. Αντέδρασα και κατέβηκα από την σκηνή και ήμουν έτοιμος να μαλώσω την ώρα της πρόβας».
«Δεν έχω αποδεχτεί τα ιερά τέρατα στο χώρο του θεάματος»
«Δεν μπορώ μέχρι σήμερα να συνειδητοποιήσω την ανωτερότητα του σκηνοθέτη προς τον ηθοποιό. Επίσης, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω την ανωτερότητα του ηθοποιού από τον σερβιτόρο. Γενικά, δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω την ανωτερότητα των ανθρώπων απέναντι σε κάποιους άλλους. Δεν την καταλαβαίνω, ακόμα και όταν μεγάλωνα σε ένα μικρό χωριό στη Δράμα».
«Αυτό με τα ιερά τέρατα στο ελληνικό θέαμα δεν το έχω αποδεχτεί πολύ εύκολα μέσα μου. Είμαι από αυτούς που πίστευα πάντα ότι δεν υπάρχει. Έχω κάνει καλούς ρόλους, που το πιστεύω ότι ήμουν πολύ καλός, αλλά έχω κάνει ρόλους που δεν ήμουν καλός. Εγώ είμαι καλλιτέχνης, είμαι ηθοποιός».
«Εδώ στην Ελλάδα είναι εύκολο να ονοματίσουμε τον μεγαλύτερο Έλληνα ηθοποιό. Εγώ όταν είδα τον μεγαλύτερο Έλληνα ηθοποιό δεν είδα πολλούς ρόλους καλούς κι αυτοί οι ίδιοι το συντηρούν αυτό. Για μένα δεν υφίσταται αυτό στην τέχνη», κατέληξε ο Ιωάννης Παπαζήσης.
