52 χρόνια συμπληρώνονται αύριο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η μνήμη όμως παραμένει ζωντανή ακόμα και σήμερα. Το «Εδώ Πολυτεχνείο» που βγήκε από το στόμα του Δημήτρη Παπαχρήστου, έμεινε στην ιστορία. Ο ίδιος μιλά στις «Εξελίξεις Τώρα».
Η φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου σημάδεψε μία ολόκληρη γενιά. Το «Εδώ Πολυτεχνείο» αντηχεί ακόμα και σήμερα, 52 χρόνια από τη μεγαλειώδη εξέγερση κατά της δικτατορίας των Συνταγματαρχών.
-Το Εδώ Πολυτεχνείο, η φράση που είπατε, την ξέρουν όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες.
-Τα παιδιά να δεις τα μικρά. Τώρα πήγα σε ένα δημοτικό και φώναζαν εδώ πολυτεχνείο και πότε θα κάνει ξαστεριά. Και είπε και ο Μαρωνίτης τότε ότι είναι το μεγαλύτερο και το ωραιότερο ποίημα από το ’40 και μετά.
«Ήταν η δική μας φωνή, η φωνή όλων των εξεγερμένων. Ήταν το όπλο μας. Κάθε λέξη που έβγαζα από το στόμα μου ήταν ένας πυροβολισμός».
Ένας αυτοσχέδιος σταθμός μετατράπηκε στη φωνή της εξέγερσης. Ένας ολόκληρος λαός άκουγε. Και μέσα από τα κύματα του ραδιοφώνου, μεγάλωνε μια ελπίδα που δεν έπιαναν οι σφαίρες.
«Τα δύο παιδιά να ‘ναι καλά που μας το έφτιαξαν. Ο Γιώργος με τον Κώστα. Ένα τρανζιστοράκι ήταν, ένα τίποτα δηλαδή. Εδώ έβγαινα να κάνω βόλτες να ακούσω αν ακούγεται. Μας έδωσαν και ένα ενισχυτή και ακουστήκαμε παντού».
Έχουνε περάσει 5 δεκαετίες από τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου του 1973. Εκεί που τα σφαγεία της βίας συναντούσαν την ατρόμητη αλληλεγγύη των νέων. Εκεί που μέσα στον τρόμο, κανείς δεν λύγισε. Γιατί εκείνες οι νύχτες δεν μύριζαν ήττα, μύριζαν ελευθερία.
«Δεν ξέραμε ότι γράφαμε ιστορία. Τρεις βραδιές αιώνιες. Εδώ από πίσω υπήρχε ιατρείο του Γιώργου Παυλάκη. Η Μέλπω έφτιαξε το φαρμακείο, τραβάγαμε και νεκρούς και τραυματίες απ’ έξω. Βγήκα και είδα τι γινόταν απ’ έξω, οι μπάτσοι ήταν πράγματι εναντίον μας. Χτυπάγανε ακόμα και τα κάγκελα, πάνω στα κάγκελα κορίτσια, αγόρια. Εδώ το Ακροπόλ ρίχνανε ελεύθεροι σκοπευτές και βαράγανε μέσα κανονικά. Αφού είχανε ισοπεδώσει με τις αύρες, πυροβολάγανε παντού, ανοίξανε τις πόρτες τα σπίτια γύρω γύρω και κρύβανε φοιτητές. Εγώ κρυβόμουν στη Στουρνάρη σε ένα σπίτι, ”Γεωργιάδης” λεγότανε. 40 παιδιά ήταν μέσα στο χολ».
Σήμερα, το ερώτημα που θέτουν πολλοί είναι αν το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρο.
«Όχι μόνο επίκαιρο, αλλά και αναγκαίο. Δεν ρωτάς τα παιδιά; Νοσταλγούν κάτι που δεν ζήσανε και αυτό είναι μέλλον. Η νεολαία, ας την κατηγορούν, έτσι κατηγορούσαν κι εμάς».
Τελικά, 52 χρόνια μετά τι ήταν το Πολυτεχνείο;
«Εδώ μέσα βρήκε τον τόπο της η ουτοπία. Από αυτά τα παλαβά τα εκπληκτικά άτομα».
