Η δημοσιογράφος, Αναστασία Σταματοπούλου μίλησε με τρεις ανθρώπους, που ξέρουν την ιστορία του τόπου τους, που αγαπούν το χωριό τους και αγωνιούν για το μέλλον των Βοριζίων.
Ο Γιάννης Φραγκιαδάκης, ο Χαράλαμπος Χαραλαμπάκης και ο Ζαχαρίας Καραμανιτάκης αγναντεύουν τον όμορφο τόπο της Κρήτης από το ύψωμα λίγο έξω από τα Βορίζια, έναν τόπο, που δεν χαρακτηρίζεται μόνο από βεντέτες και κόντρες, αλλά που έχει ιστορία και η μνήμη παραμένει ζωντανή.
Οι τρεις τους κάθονται σε ένα παγκάκι δίπλα στο μνημείο για τους πεσόντες της μάχης στο Τραχήλι από τα ναζιστικά στρατεύματα το 1943.
Η θλίψη για τα δραματικά γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας εμφανής, ωστόσο, αγαπούν τη ζωή και τους ανθρώπους.
Ο Γιάννης Φραγκιαδάκης, με το κρητικό σαρίκι στο κεφάλι του, το μαύρο πουκάμισο και το πληθωρικό του μουστάκι, είναι ένας φιλήσυχος άνθρωπος.
Προβληματισμένος για το μέλλον του τόπου του, εξηγεί στην Αναστασία Σταματοπούλου ότι ο σασμός έχει επέλθει πολλές φορές μέχρι σήμερα, αν και πλέον τα πράγματα είναι δύσκολα.
«Εγώ Καργάκης, η γυναίκα μου Καργάκη…σασμός….».
Ο Χαράλαμπος Χαραλαμπάκης, κάθεται δίπλα στον Γιάννη Φραγκιαδάκη, δεν τον ενδιαφέρουν τα όπλα, δεν θέλει τους σκοτωμούς. Ωστόσο, έβλεπε πως στο χωριό μύριζε εδώ και καιρό μπαρούτι.
«Περίμενα ότι κάτι θα γίνει γιατί ήμασταν ανεξέλεγκτοι».
Η οικογένειά του Χαράλαμπου Χαραλαμπάκη, είχε τραυματίες από τη Βεντέτα του 1955, ωστόσο ο ίδιος θέλει ειρήνη, θέλει την ησυχία του και δεν επιδιώκει τους τσακωμούς. Τόσο ο Γιάννης Φραγκιαδάκης όσο και ο Χαράλαμπος Χαραλαμπάκης ελπίζουν πως η αστυνομία θα παραμείνει στο χωριό.
«Έπρεπε να είναι μόνιμη η αστυνομία εδώ».
Πολλοί λένε ότι όλα τα γεγονότα που οδήγησαν στο φονικό των Βοριζίων είναι γνωστά μεταξύ των κατοίκων του χωριού. Ωστόσο. Κανείς δεν μιλάει εύκολα.
Συνεχίζονται οι έρευνες της αστυνομίας
Οι έρευνες πάντως της αστυνομίας, συνεχίζονται και όπως σημειώνει ο Ζαχαρίας Καραμανιτάκης που έχει ζήσει και αυτός την ιστορία του χωριού και των ανθρώπων της, κάποια από τα όπλα βρέθηκαν σε σπηλιές.
Για τους 3 τους, η ζωή θα συνεχιστεί και ελπίζουν πως το χωριό τους θα παραμείνει όρθιο και οι άνθρωποι του θα φιλιώσουν γιατί στο τέλος της ημέρας, η πατρίδα τους ενώνει και γεννά λεύτερους ανθρώπους.
