Στην Κρήτη, το τραγούδι δεν είναι απλώς μουσική. Είναι ανάσα, μνήμη, είναι καρδιά.
Από τις απόκρημνες κορφές του Ψηλορείτη ως το Λιβυκό, η λύρα και το λαούτο κρατούν ζωντανή την παράδοση, μία παράδοση που δεν γερνά, μόνο δυναμώνει.
Στην Κρήτη, κάθε ριζίτικο κουβαλά ιστορίες λεβεντιάς και θυσίας. Κάθε μαντινάδα, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένας καημός.
Η μουσική είναι όχημα συνείδησης και πολιτισμού.
Από την λεβεντιά… στην παραβατικότητα
Δυστυχώς όμως, εκτός από την γνήσια κρητική λεβεντιά, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Εκεί που φωλιάζει η παραβατικότητα, γεμίζοντας με σκοτεινές χαρακιές το μεγαλύτερο νησί της χώρας.
Τραγούδια που εξυμνούν την οπλοκατοχή, στίχοι που προτρέπουν σε αντίσταση κατά των αστυνομικών Αρχών.
Κι έτσι, μέσα σε τραγούδια και στίχους, διακρίνεις πια όχι την περηφάνια της ρίζας, αλλά το εύκολο μπράβο της επίδειξης. Ένα ύφος που δεν προστατεύει την παράδοση, την τραυματίζει.
Η Κρήτη δεν χρειάστηκε ποτέ φωνές που να τρομάζουν. Χρειάστηκε φωνές που να εμπνέουν. Και ευτυχώς αυτή η γη δεν ξεχνά. Γιατί κάτω από τον ίδιο ουρανό που άκουσε βόλια και μοιρολόγια, ακούγονται ακόμη οι παλιές αλήθειες.
Γιατί λεβεντιά δεν είναι το όπλο, είναι ο λόγος. Δεν είναι η απειλή, είναι η αξιοπρέπεια. Δεν είναι ο φόβος, είναι το φως.
Και σε αυτό το φως, το κρητικό τραγούδι θα βρίσκει πάντα δρόμο να ανθίζει.
