Το ημερολόγιο γράφει 21 Οκτωβρίου και ο δικός μας Νιόνιος, ο Νιόνος όλων των Ελλήνων φεύγει, κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι δεν είναι πια εδώ και όλοι σκέφτονται μακάρι ο άγγελος εξάγγελος να έχει φέρει ψεύτικα νέα και αυτή τη φορά.
Καθόρισε μια εποχή. Εξέφρασε και απευθύνθηκε κατά καιρούς στους πάντες, σε νεότερους και γηραιότερους, σε επαναστάτες ή μη, σε θρησκευόμενους και αρχαιολάγνους, σε Αριστερούς και Δεξιούς. Έντυσε με στίχους και μουσική την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης.
Μας δίδαξε ότι μόνο οι παρέες ξέρουν να γράφουν ιστορία και πως ό,τι και αν πρεσβεύει ο ένας μόνος του μαζί σαν σύνολο οι Έλληνες είναι παντοδύναμοι. Μια ολόκληρη γενιά έμαθε να γιορτάζει τις σπουδαίες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού συντροφιά του.
Για περισσότερες από έξι δεκαετίες έγινε η φωνή της Ελλάδας, μιας Ελλάδας που έχανε και έβρισκε συνεχώς το δρόμο της, που αναζητούσε την ταυτότητα της, ήταν αυτός που ενσάρκωνε όλα τα πρόσωπα του νεοέλληνα και εκπροσωπούσε όλες τις πτυχές του.
Μας έμαθε να ακούμε όλα τα παιδιά γιατί αυτά ξέρουν καλύτερα αλλά και να μην αγνοούμε το παιδί μέσα μας.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος αγκάλιασε με λυρικότητα και ποίηση κάθε μας σκέψη.
Δίχασε και διχάστηκε, εξέφρασε και εκφράστηκε αλλά τελικά με τη μουσική του ένωσε τους πάντες.
Τα τραγούδια του μέγιστου των Ελλήνων τραγουδοποιού Διονύση Σαββόπουλου θα μας κρατούν για πάντα συντροφιά όσο αυτός θα είναι ψηλά με την «Συννεφούλα» του.
Η φωνή του και το τραγούδισμα του μας λύτρωνε στην κάθε μας απώλεια και έντυνε με ήχο και στίχο την χαρά μας. Έγραφε για όλους εμάς και για κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά.
