Το «Τούνελ» στην προσπάθεια του να δώσει απαντήσεις στο δισεπίλυτο γρίφο του τραγικού τέλους της χήρας του Υπουργού του ΠΑΣΟΚ, Ελένης Παπαδοπούλου, μίλησε με κάποιους από τους μεσίτες που ανά τα χρόνια προσπάθησαν να πουλήσουν το οροφοδιαμέρισμα που τυλίχθηκε στις φλόγες εκείνο το βροχερό απόγευμα του Γενάρη.
«Το ξέρω το σπίτι στην Λυκαβηττού και το είχα ακούσει ότι κάηκε. Πηγαίναμε κόσμο να το δει και το δουλεύαμε χρόνια. Όλοι οι μεσίτες της περιοχής το δουλεύαμε. Την θανούσα την ήξερα. Ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος, εξαίρετη. Την έβλεπα στο γραφείο του άντρα της που έτρωγε πολλές φορές. Ο γιος της ερχόταν πάντα στα ραντεβού και εκείνος ήταν ιδιαίτερα ευγενής μαζί μου», λέει χαρακτηριστικά μία από τους μεσίτες, που είχε αναλάβει να πουλήσει το διαμέρισμα.
Όπως αναφέρει, στο σπίτι υπήρχε και μία κοπέλα, ξένη που κατά καιρούς την πρόσεχε.
«Μπροστά μου ο γιος δεν της μιλούσε της μητέρας του. Μαζί μου ήταν πολύ κοφτός αλλά ευγενικός. Τότε που είχα αναλάβει εγώ να πουλήσω το διαμέρισμα στην αρχή ζητούσε 500 χιλιάδες, μετά 650, 700, είχε φτάσει και ένα εκατομμύριο αλλά το σπίτι δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Αφότου κάηκε, δεν ξαναπάτησα εκεί».
«Ακούγαμε ότι η ηλικιωμένη δεν ήθελε να πουληθεί το σπίτι»
Μία άλλη από τις μεσίτριες θυμάται λεπτομέρειες που προβληματίζουν.
«Δουλεύω χρόνια στο Κολωνάκι. Είχα έρθει σε επαφή με τον γιο της γυναίκας λόγω της δουλειάς μου. Ήταν ευγενικός, τυπικός».
Τα ραντεβού, όπως εξηγεί, γίνονταν πάντα μεσημέρι.
«Ερχόταν από μακριά και είχε πάντα μαζί του φαγητό. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά. Όμως τη μητέρα του δεν την είδα ποτέ. Μας έλεγε κάθε φορά ότι είναι μέσα, στο δωμάτιό της και να μην την ενοχλήσουμε».
Οι φήμες είχαν ήδη αρχίσει να κυκλοφορούν. Οι πελάτες ψιθύριζαν πως η ηλικιωμένη δεν ήθελε να πουληθεί το σπίτι, όπως λέει χαρακτηριστικά.
«Ήταν γνωστό ότι το διαμέρισμα ήταν στο όνομά της. Οι ενδιαφερόμενοι κάποια στιγμή απομακρύνονταν. Άλλοι γιατί δεν τους άρεσε η πολυκατοικία, άλλοι γιατί ένιωθαν άβολα με την ιδέα μιας γυναίκας που ζούσε μέσα και δεν συμφωνούσε με την πώληση».
Στα μεσιτικά γραφεία, κυκλοφορούσε πως ο γιος έλεγε ότι πρώτα έπρεπε να βρει πού θα πήγαινε τη μητέρα του, προτού ολοκληρωθεί η αγοραπωλησία.
«Η πόρτα του δωματίου της ήταν πάντα κλειστή — κι αυτό δημιούργησε σχόλια. Δεν μπορώ να πω ότι την κλείδωνε. Ίσως απλώς ήθελε ησυχία».
Η ίδια θυμάται πως η τιμή του σπιτιού είχε αλλάξει πολλές φορές μέσα στα χρόνια.
«Ξεκίνησε από 900.000 ευρώ. Μετά το κατέβαζε — 850, 800, 750. Ξαφνικά, το είδα στις αγγελίες, στα 1.550.000 ευρώ. Δεν το είχα συνδυάσει τότε με το γεγονός ότι είχε καεί. Έγραφαν ότι παραδίδεται “ανακαινισμένο”, με δυνατότητα διαχωρισμού σε δύο διαμερίσματα. Μου φάνηκε παράξενο, γιατί ήξερα ότι δεν είχε γίνει καμία κίνηση».
«Ακούγονταν φωνές»
Μια τρίτη μεσίτρια, που είχε επισκεφθεί επίσης το διαμέρισμα, περιγράφει μια διαφορετική αλλά εξίσου αποκαλυπτική εμπειρία.
«Όποτε πηγαίναμε, μας άφηνε να περιμένουμε κάτω. Ανέβαινε πρώτος κρατώντας τα φαγητά του και μετά από λίγο μας φώναζε. Στο διάστημα αυτό ακούγονταν φωνές από πάνω. Ήταν έντονες, σαν να υπήρχε ένταση».
