Τα τραγούδια του «Νιόνιου» σημάδεψαν τη γενιά του 60, τη γενιά της μεταπολίτευσης αλλά και τη γενιά του 80. Η Παράγκα, η Συννεφούλα, η Δημοσθένους λέξις, άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στις μπουάτ αλλά και στο βινύλιο και αποτέλεσαν έμπνευση όχι μόνον για τη νεολαία της εποχής αλλά και για πολλούς άλλους συνθέτες και τραγουδιστές.
Μια ολόκληρη εποχή σφράγισε ο «Νιόνιος», ο μουσικός μύθος της Ελλάδας.
Μπορεί να σίγησε η φωνή του αγαπημένου Διονύση Σαββόπουλου, όμως θα μας συντροφεύει για πάντα με τα τραγούδια του και το έργο του θα παραμείνει ζωντανό στις καρδιές των Ελλήνων.
Τραγούδια που όσα χρόνια κι αν περάσουν, παραμένουν άφθαρτα και πάντοτε επίκαιρα, τα περισσότερα γραμμένα από τον ίδιο.
Το 1972 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Το βρώμικο ψωμί» από τον οποίο μεταξύ άλλων ξεχώρισαν το «Ζειμπέκικο» και η «Δημοσθένους λέξις» που γράφτηκε από τον ίδιο την περίοδο της Χούντας, όταν για πολιτικούς λόγους βρισκόταν στη φυλακή.
Μια από τις πιο επιδραστικΈς μορφές του ελληνικού τραγουδιού. Σφράγισε μια ολόκληρη εποχή με τη μουσική του και τώρα πέταξε στα αστέρια για να βρει τη… «Συννεφούλα του».
Αυτοδίδακτος και προικισμένος δημιουργός, εκπληκτικός performer και αφηγητής, ο Σαββόπουλος εξέδωσε 14 κύκλους τραγουδιών σε δίσκους βινυλίου και ακτίνας, καθώς και ζωντανές ηχογραφήσεις εμφανίσεών του. Όλοι οι δίσκοι του κυκλοφορούσαν και στο εξωτερικό.
Ένα από τα πολλά σπουδαία τραγούδια που μας έχει χαρίσει ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι και το “Σαν τον Καραγκιόζη”, που κυκλοφόρησε το 1975 στον δίσκο “10 Χρόνια Κομμάτια”.
Δεν υπάρχει έστω και ένας, που να έχει ακούσει έστω και μία φορά το τραγούδι «Σαν του καραγκιόζη» και να μην αισθάνθηκε ότι βρίσκεται στη μέση ακριβώς, στη συγκέντρωση, τη στιγμή που ανάβει και όλα είναι συνειδητά, λίγο πριν το ξέσπασμα της ηλεκτρικής κιθάρας.
Στη σκηνή ένας αιώνιος έφηβος, στη ζωή ένας ακούραστος «εργάτης» της μουσικής. Τα μυστικά της νεότητάς του βρίσκονται στα τραγούδια του, στους ειλικρινείς στίχους του.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν ήταν απλώς τραγουδιστής και συνθέτης. Ήταν και μια εμβληματική προσωπικότητα της ελληνικής μουσικής σκηνής, αφήνοντας πίσω έναν τεράστιο θησαυρό – παρακαταθήκη για τον ελληνικό πολιτισμό.
