O Νιόνιος δεν μένει πια εδώ. Καθισμένος στο δικό του «συννεφάκι» κοιτάει από ψηλά τον τόπο που γέμισε με τις μελωδίες του. Καινοτόμος, θαρραλέος, ανατρεπτικός, θα τολμήσει πράγματα που άλλοι θα φοβόντουσαν να κάνουν.
Η μάχη με τον καρκίνο
Ο μεγάλος καλλιτέχνης ένιωθε πως ο ρόλος της ζωής του με το τραγούδι, και όχι μόνο, ήταν να προβληματίσει, να διαμαρτυρηθεί αλλά και να επαινέσει όταν έπρεπε, ίδιος και στη ζωή.
Είχε μιλήσει ανοιχτά για τη μάχη του με τον καρκίνο.
«Είχα κάτι ενοχλήσεις και, μία και είχα χρόνο, πήγα στους γιατρούς. Στις εξετάσεις διαπιστώθηκε καρκίνος στον πνεύμονα. Όλο γκούχου – γκούχου ήμουν. Πάνω από 50 χρόνια καπνίζω και σας το λέω αυτό για να προσέχετε. Κι αν – ο μη γένοιτο – σας συμβεί, μην φοβηθείτε. Αντιμετωπίστε το. Έχει ο Θεός. Μου αφαίρεσαν μισό πνευμόνι κι ύστερα μπήκα σε θεραπείες. Κόπωση, μία αίσθηση μεγάλης αδυναμίας. Παραμέρισα την σκιά της αρρώστιας».
«Έφυγε» σε ηλικία 81 ετών από καρδιακή ανακοπή μετά από νοσηλεία το τελευταίο διάστημα σε νοσοκομείο και ενώ οι πληροφορίες έλεγαν πως η κατάστασή του βελτιώνεται και θα πάρει εξιτήριο
Πρωτεργάτης και διαμορφωτής ενός ρεύματος που σημάδεψε τα πολιτιστικά πράγματα της χώρας, συγκίνησε με την αφήγησή του για μία από τις μάχες που έδωσε όντας ανοσοκατασταλμένος. Με τον κορωνοϊό γραφεί στο βιβλίο του την αυτοβιογραφία του, «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα».
«Κάναν σύσκεψη από πάνω μου οι γιατροί, μήπως πρέπει να μπω στην εντατική λόγω δύσπνοιας. Μεγάλη Εβδομάδα ήταν. Μου ‘βάλαν ορό στη φλέβα, μάσκα οξυγόνου, και με πλάκωσαν στα φάρμακα. Ξυπνώ ένα βράδυ μούσκεμα. Σηκωθείτε, κύριε Σαββόπουλε. Να γδυθώ; Έβγαλα αμήχανος τις πιτζάμες. Βγάλτε και τα εσώρουχά σας. Τα ‘βγαλα και στάθηκα στη γωνιά ντροπιασμένος, κρύβοντας με τις παλάμες μου ό,τι μπορούσα. Ένας γυμνοσάλιαγκας ήμουν, ένα τίποτα. Κι όπως ήμουν έτσι ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί, ένιωσα ξάφνου σαν να μην έχει σημασία πια, σα να ‘φυγε ένα βάρος από πάνω μου, ανάσανα, κι αφέθηκα στα χέρια των γυναικών. Με πλύνανε, μου ‘βγάλαν να φορέσω καινούργιες πιτζάμες, με ξάπλωσαν στα καθαρά σεντόνια και με σκέπασαν. Χρόνια πολλά, μου είπαν φεύγοντας οι αδελφές. Είχε έρθει το Πάσχα».
Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν ο άνθρωπος που μπορούσε να σε κάνει να προβληματιστείς και να διασκεδάσεις αφήνοντας τις σκοτούρες, να κλάψεις και να γελάσεις, ο άνθρωπος που βρήκε τον δικό του άνθρωπο στο πρόσωπο της συζύγου του για την οποία μιλούσε με τρυφερότητα.
Παράτησε την Νομική για το τραγούδι, τραγούδησε με την Φαραντούρη και τον Λοίζο, φυλακίστηκε δύο φορές στην διάρκεια της Χούντας.
Θα έχει το θάρρος της γνώμης του πάντα, κάποιες φορές οι απόψεις του θα γνωρίσουν καθολική αποδοχή, άλλες όχι, η μουσική του όμως πάντα θα στέκεται πάνω από όλα.
Στο «Σπίτι με το MEGA» θα καταργήσει για ακόμα μία φορά τα σύνορα στη μουσική.
Συγκινημένοι καλλιτέχνες, πολιτικοί, απλοί άνθρωποι τον αποχαιρετούν.
