Κανείς από τους αθλητές μας δεν υστέρησε σε αυτό το Ευρωμπάσκετ και όλοι έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Ο Γιάννης Αντετοκούμπο όμως, ήταν εκείνος που ξεχώρισε και εκείνος που κουβάλησε μια χώρα στις πλάτες του, ανεβάζοντας την στο βάθρο των μεταλλίων.
Πήρε την Εθνική από το χέρι και την ανέβασε ξανά στο βάθρο των κορυφαίων της Ευρώπης.
Τα δάκρυα του Γιάννη Αντετοκούνμπο έκαναν μία ολόκληρη χώρα να λυγίσει. Είχε κατακτήσει τα πάντα στην Αμερική, αλλά το δικό του απωθημένο ήταν άλλο και εξήγησε ο ίδιος το γιατί.
«Κερδίζοντας τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη, εντάξει, η μαμά μου είναι χαρούμενη, τα αδέρφια μου είναι χαρούμενα, ο ατζέντης μου πιθανώς να είναι χαρούμενος, αλλά όταν κερδίζεις ένα μετάλλιο, 12-13 εκατομμύρια άνθρωποι είναι χαρούμενοι».
Αυτό πέτυχε η Εθνική ομάδα, υπό την ηγεσία του Γιάννη και έχοντας πάντα στο πλευρό του, τα αδέρφια του: τον Θανάση και τον Κώστα, οποίος μάλιστα δημοσιοποίησε μία φωτογραφία από τότε που με εφαλτήριο μία γειτονιά στην Αθήνα ονειρεύονταν να κατακτήσουν τον κόσμο.
Χάρη σε αυτή την ταπεινότητα, έχει αγαπηθεί ακόμη και από αντιπάλους στην Αμερική. Η αγκαλιά με τον Φινλανδό Μάρκανεν και αυτή με τον Γερμανό αστέρα Σρέντερ ήρθαν απλώς να επιβεβαιώσουν τον χαρακτήρα του.
Αναγνώριση και συμπεριφορές, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με ό,τι έκανε ο Τούρκος Αλπερέν Σενγκούν, ο οποίος απέφυγε να χαιρετήσει τον Γιάννη κατά τη βράβευση της καλύτερης πεντάδας του Ευρωμπάσκετ.
Κι όμως, αυτή η πορεία θα μπορούσε να είχε παραμείνει ένα όνειρο. Όταν η Εθνική ομάδα κατακτούσε το τελευταίο μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ, το 2009, ο Γιάννης αναγκαζόταν να σταματήσει το μπάσκετ.
«Δεν θυμάμαι το (μετάλλιο του) 2009 διότι ήμουν σε μία πόλη, μία ώρα μακριά από την Αθήνα, τη Θήβα και ήμουν με την μητέρα μου, πουλώντας πράγματα σε λαϊκή αγορά. Τότε ο προπονητής μου, ο Ζήβας, μου είπε «δεν υπάρχει περίπτωση, μπορείς να κάνεις λεφτά από το μπάσκετ, να βοηθήσεις την οικογένειά σου».
