Με το χάλκινο μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ στις αποσκευές προσγειώνεται σε λίγη ώρα στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» η Εθνική Ελλάδας.
Δεκαέξι χρόνια αναμονής και ήρθε η ώρα για το λυτρωτικό κλάμα της δικαίωσης μια γενιάς.
Η Ελλάδα ξανά στο βάθρο!
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, τυλιγμένος με την ελληνική σημαία, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Το ίδιο και οι υπόλοιποι διεθνείς.
«Έχω ακούσει τα πάντα στη ζωή μου μέσα από τα πάνω και τα κάτω της, τα καλά και τα κακά. Αλλά το μετάλλιο είναι για μένα ανακούφιση. Γιατί το έκανα για τη χώρα, για μένα, για την οικογένειά μου και επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους τα κατάφερα. Πολύ περήφανος», δήλωσε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Ένα βράδυ υπερηφάνειας, συγκίνησης και μεγάλης επιστροφής της επίσημης αγαπημένης.
Η Εθνική νίκησε τη Φινλανδία με 92-89 και κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο.
Με το σφύριγμα της λήξης πανδαιμόνιο. Όλοι οι Έλληνες μια αγκαλιά. Οι διεθνείς τρέχουν στις οικογένειές τους για να γιορτάσουν μαζί.
Το συρτάκι στο κέντρο του γηπέδου, σήμα κατατεθέν των μεγάλων ελληνικών επιτυχιών, ταξιδεύει με τη δύναμη της εικόνας σε όλο τον κόσμο.
Κι αν για κάποιους παίκτες μπορεί να ήταν ο τελευταίος χορός, η εικόνα τους να σηκώνουν την ελληνική σημαία θα μείνει για πάντα.
Λίγο πιο δίπλα τέσσερις Έλληνες θρύλοι μαζί. Ο Βασίλης Σπανούλης μαζί με τους Παπαλουκά, Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή έγιναν ξανά ένα.
Ο προπονητής που σε μόλις δύο χρόνια έφερε την Εθνική ξανά στο βάθρο. Με το πάθος του, με τη φλόγα του, με τη δική του σφραγίδα. Ηγέτης από τον πάγκο, όπως υπήρξε και στο παρκέ.
«Είναι πιθανόν το μεγαλύτερό μου κατόρθωμα στην καριέρα μου. Δεν θέλω να σε βάλω σε δύσκολη θέση κόουτς, αλλά αν ο κόουτς Σπανούλης δεν είναι εδώ τότε δεν θα είμαι και εγώ. Αν είναι, θα είμαι και εγώ εδώ», ανέφερε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Ένα ματς που μετατράπηκε σε θρίλερ στα τελευταία λεπτά, με τη διαφορά από το +15 να μειώνεται στους 3. Όμως η γαλανόλευκη δεν μπορούσε να χάσει. Δεν γινόταν να χάσει ένα ματς που της ανήκε από το πρώτο λεπτό.
Ένα μετάλλιο που δεν είναι απλώς η τρίτη θέση. Είναι η επιστροφή της ομάδας στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ και μια ισχυρή παρακαταθήκη για την επόμενη γενιά.
