Στην Κερατέα μετρούν πληγές. Για μία ηλικιωμένη γυναίκα, η φωτιά δεν έκαψε απλώς δέντρα, αλλά το δικό της προσωπικό καταφύγιο. Το δασάκι δίπλα στο σπίτι της, εκεί όπου, όπως λέει, μεγάλωσαν τα παιδιά της.
Σηκώνει τα χέρια προς τον ουρανό και ζητάει βοήθεια από τον Θεό. Απόγνωση. Πιάνει το κεφάλι της μη μπορώντας να πιστέψει το εφιαλτικό σκηνικό που ξετυλίγεται μπροστά της.
Πλησιάζει το καταφύγιο της, το μικρό δασάκι που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι της, και πλέον είναι παραδομένο στις φλόγες.
«Μου λέει η κόρη μου, αποχαιρέτησέ το, να φύγουμε. Με τι καρδιά λέω να σε αποχαιρετήσω; Με τι καρδιά; Τον πόνο μου να πω;».
Στο πρόσωπο της κυρίας Σταματίνας έχει αποτυπωθεί η απελπισία που προκάλεσε η πύρινη λαίλαπα. Στις στάχτες οι αναμνήσεις μιας ζωής.
«Η λαχτάρα που μας έμεινε, και το κλάμα, γιατί σε αυτό το δασάκι, έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μου, εγώ έχω βγάλει όλες μου… όλες μου τις πίκρες και… χωνόμουνα μες στην αγκαλιά του και έλεγα τον πόνο μου και τα βάσανα μου και εδώ ερχόμουνα και ήτανε, το καταφύγιό μου και μιλούσα με τον Θεό».
Τώρα… σιωπή και στάχτη.
«Από καταπράσινα γίνανε κατάμαυρα. Μα ήταν το μόνο που είχε μείνει. Εδώ γύρω – γύρω η περιοχή είχε καεί. Κάθε χρόνο καιγόταν και από ένα κομμάτι. Νιώθω μια μεγάλη απώλεια, μου λείπει, μου λείπει αυτό το δασάκι».
Η κυρία Σταματίνα με τη γλυκύτητα στα μάτια της και τη σοφία που μαρτυρούν οι ρυτίδες στο πρόσωπο της θέλει να εκφράσει την ευγνωμοσύνη σε όλους εκείνους που πάλεψαν σε αυτή την άνιση μάχη.
«Να ‘ναι καλά τα παιδιά που πετούσαν από πάνω, να ‘ναι καλά οι επίγειες δυνάμεις, δεν μπορούμε να πούμε, δεν έχουμε παράπονο. Έγινε άψογος συντονισμός και βοήθεια για την κατάσβεση αυτής της φωτιάς».
