33 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το χρυσό μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια συγκλονίζει με το μήνυμα της λίγες ημέρες μετά το θάνατο του συζύγου της, Δημήτρη Ζαρζαβατσίδη.
Για την Ελλάδα τότε. Για τον Δημήτρη της σήμερα. Σαν σήμερα.
«6 Αυγούστου. Για μένα, είσαι εδώ. Όπως κάθε χρόνο στις 6 Αυγούστου ξύπνησα ψάχνοντας το χέρι σου! Το δωμάτιο ήταν άδειο. Ο καφές δεν με περίμενε στο τραπεζάκι μας, μπροστά στο παράθυρο. Κανείς δεν μου είπε ‘’σαν σήμερα, τους άφησες όλους άφωνους’’. Κι όμως, σε άκουσα. Άκουσα τη φωνή σου μέσα μου. Όπως πάντα».
Σαν σήμερα το μακρινό πια 1992, η Βούλα Πατουλίδου κάνει το ανεπανάληπτο. Με μια μυθική κούρσα, κατακτά το χρυσό μετάλλιο και ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Ιστορικό γεγονός που αποτέλεσε το εφαλτήριο για την άνοιξη του ελληνικού στίβου. Και όχι μόνο.
«Η 6η Αυγούστου είναι η μέρα που άλλαξε η ζωή μου. Εσύ… εσύ την είχες αλλάξει πριν φτάσω στη Βαρκελώνη. Ήσουν εκεί, σε όλα. Πριν απ’ τη δόξα. Πριν απ’ το μετάλλιο. Πριν απ’ το φως. Ήσουν το χρυσό μου, πριν από το χρυσό. Θυμάμαι, μου είχες πει: ‘’Το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτείς πριν κλείσεις τα μάτια σου, θα είναι στο βάθρο, η ελληνική σημαία να κυματίζει’’. Κι εγώ σου λέω σήμερα πως, πίσω απ’ αυτή τη σημαία, βλέπω εσένα. Μακάρι να ‘ξερα τι σκέφτηκες εσύ λίγο πριν φύγεις».
Ήταν το πρώτο χρυσό μετάλλιο από το 1912, το πρώτο χρυσό στο στίβο μετά τον Κώστα Τσικλητήρα και το πρώτο χρυσό από Ελληνίδα αθλήτρια.
Και η Βούλα τον πρώτο που έψαξε, τον πρώτο που αγκάλιασε ήταν ο σύζυγός της, Δημήτρης Ζαρζαβατσίδης.
«6 Αυγούστου 2025. Δεν είναι επέτειος. Είναι υπόσχεση, ότι θα συνεχίσω. Ότι θα σηκώνω τη σημαία όπως μου έμαθες. Πώς χωράει τόση παρουσία στην απουσία; Επειδή οι άνθρωποι σαν κι εσένα δεν “φεύγουν”. Οι άνθρωποι σαν εσένα: μένουν. Γίνονται πυξίδα. Γίνονται φλόγα. Γίνονται λόγος να συνεχίζω. Για μένα, είσαι εδώ. Και θα είσαι για πάντα».
