Καλεσμένος στο πλατό ο Μιχάλης Σαράντης.
Ο ηθοποιός μίλησε για την αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό του, και για την δουλειά του.
«Δεν νιώθω ότι κάνω κάτι λιγότερο ή περισσότερο από αυτό που κάνω ή θα έκανα, ούτως η άλλως. Αύτη την δουλειά την κάνω γιατί δεν μπορώ αλλιώς, δεν γίνεται αλλιώς, κάνω θέατρο γιατί δεν «μπορώ». Μπορεί κάποιος να έλεγε ότι φοβάται στην σκηνή, στην περίπτωσή μου, μόνο στην σκηνή δεν φοβάμαι. Οφείλω να παλεύω να είμαι καλά, δεν είναι και εύκολο με αυτά που γίνονται. Η σκήνη για μένα ήταν πάντα καταφύγιο γιατί πάντα ήμουν φοβικός και εκεί επειδή είναι όλα οριοθετημένα και οι ιστορίες είναι συγκεκριμένες όπως και οι ρόλοι, είναι πολύ δύσκολο αλλά έχει μία ασφάλεια. Με τα χρόνια έχω ασφάλεια προς τα έξω. Με βοηθάει πολύ η σκήνη», είπε αρχικά ο Μιχάλης Σαράντης.
Και συνέχισε: «Το καταλαβαίνω εκ των υστέρων ότι η σκήνη είναι το καταφύγιό μου. Δεν είχα κάψα να γίνω ηθοποιός ως παιδί. Έλεγα ότι θέλω να γίνω γιατρός. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω, ήξερα ότι είχα μια αδιανόητη ενέργεια που κάπως έπρεπε να τη μετασχηματίσω. Καταλάβαινα ότι είμαι ευαίσθητος και ευάλωτος συγκριτικά με άλλους. Η ευαισθησία έχει να κάνει με τις ανοιχτές κεραίες όχι ότι κλαίω εύκολα ας πούμε. Επειδή μεγάλωσα σε μια δύσκολη αλλά πολύ ωραία γειτονιά, στο Μεταξουργείο, και παράλληλα πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο, αυτό με έκανε να “χαμαιλεοντίζω” για να είμαι παράλληλα και στους δύο κόσμους. Από εκεί και μετά παρατηρούσα περισσότερο. Υπάρχει θεοποίηση στο χρήμα. Πολύς κόσμος δουλεύει για τα απαραίτητα κι καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά».
Για τα κοινωνικά ζητήματα και την στάση ζωής του: «Έχει εκλείψει η πνευματικότητα και δεν ασχολείται κανένας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει κάτι ή ότι θα το βάλουμε κάτω. Θα αλλάξει το σενάριο, αρκεί να έχουμε πίστη. Όποιος έχει κοινωνική συνείδηση και βλέπεις ότι πλειοψηφικά αντιμετωπίζεται ως γραφικός πρέπει να το παρατηρούμε αυτό το φαινόμενο. Θεωρώ ότι όποιος μιλάει ευθέως για κοινωνικά ζητήματα, θεωρείται από πολύ κόσμο, γραφικός. Πιστεύω ότι οι ιδεολογίες έχουν τελειώσει αυτή την στιγμή και αυτό που μένει είναι η ανθρωπιά. Αν αυτό ακούγεται γραφικό, τότε είμαι ο πρώτος γραφικός. Είμαι πατέρας ενός κοριτσιού 3 ετών και βλέπω ότι η αθωότητά της είναι η κινητήριος δύναμή της. Η ευθύνη του να είμαι δίπλα σε έναν αθώο άνθρωπο, μεγεθύνεται. Η βία ενυπάρχει μέσα μας. έχουμε εξελίξει την τεχνητή νοημοσύνη ενώ μέσα μας δεν έχουμε διώξει την βία. Είναι μια τεράστια αντίφαση. Μόνο αν αποδεχθείς ότι έχεις μία σκοτεινή πλευρά μπορεί να έρθεις σε ειρήνη με το μέσα σου. Δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν υπάρχει. Δεν το νομιμοποιείς όταν το εκφράζεις, το αποδέχεσαι. Ούτως η άλλως η βία είναι νομιμοποιημένη, μην κάνουμε ότι δεν είναι. Είναι παντού. Οι άνθρωποι είναι στα «κάγκελα» γι΄αυτό υπάρχει η βία. Θα μας λυτρώσει η ζωή που είναι πανέμορφη».
Για το θέατρο και την παράσταση που πρωταγωνιστεί: «Το θέατρο είναι πολιτική πράξη. Το θέατρο δεν γίνεται χωρίς ηθοποιούς και θεατές. Με ενδιαφέρει να φέρω τον κόσμο στο θέατρο. Παίζω για να αλλάξω εμένα αρχικά. Εξαιτίας του Απόστολου Χαντζαρά έγινα ηθοποιός. Είναι σοβαρή περίπτωση. Αυτός ο άνθρωπος με έβαλε στην ζωγραφική και στο θέατρο».
Ο Μιχάλης Σαράντης πρωταγωνιστεί στον «Αίαντα» του Σοφοκλή.
