Άνθρωποι που χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση, αλλά και νέοι που γνωρίζουν την ανεργία στην εποχή του κορωνοϊού, κάνουν σπίτι τους το μεγάλο λιμάνι. Οι άστεγοι του Πειραιά δεν είναι όμως μόνοι. Δίπλα τους βρίσκεται ο ιερέας του ναού του Αγίου Κωνσταντίνου, Φανούριος Κατσαρός, που ετοιμάζει, κάθε βράδυ, μαζί με τους εθελοντές, συσσίτιο για όσους το έχουν ανάγκη.
Όταν ο ήλιος δύσει, τα πλοία δέσουν και οι ταξιδιώτες φύγουν στο λιμάνι επιστρέφουν οι μόνιμοι κάτοικοι του. Εκεί στο σκοτάδι ο καθένας έχει στήσει το δικό του «σπιτικό». Μια κουβέρτα λίγα χαρτόνια και διεύθυνση κατοικίας άγνωστη. Είναι οι άστεγοι του λιμανιού.
Είναι αυτοί που περιμένουν, περισσότερο από ένα πιάτο φαγητό, το άγγιγμα της επιβεβαίωσης, ότι υπάρχει κάποιος που τους θεωρεί ακόμα πολίτες. Αξιοπρεπείς και άξιους να αγαπηθούν. Αυτό το άγγιγμα, μαζί με το συσσίτιο που ετοιμάζουν οι εθελοντές του, προσφέρει πατέρας Φανούριος Κατσαρός.
Οι άστεγοι του λιμανιού, για πρώτη φορά μιλούν στο MEGA και περιγράφουν την περιπέτεια της ζωής που τους έφερε ως εδώ.
Φίλο, αδελφό, οικογένειά τους θεωρούν τον ιερά του ναού του Αγίου Κωνσταντίνου Πειραιά, οι άστεγοι του λιμανιού. Οικογένειά τους τον έχουν και οι εθελοντές που ετοιμάζουν κάθε βράδυ το συσσίτιο. Οικογένεια είναι όλοι, αφού κάποιοι γνωρίστηκαν κατά τη διαδικασία και δέθηκαν.
Το έργο του νεαρού ιερέα, στα έξι χρόνια της δράσης του, έχει γίνει γνωστό σε ολόκληρο τον Πειραιά. Οι άνθρωποι της φτώχειας και του λεγόμενου περιθωρίου, βλέπουν στη φιγούρα του τον άγιο του λιμανιού, όπως τον αποκαλούν. Τον δικό τους άνθρωπο που δεν τους περιφρονεί ποτέ.
